Gisteren heb ik de pups een halsbandje en riempje om gedaan en heb ze één voor één mee naar buiten genomen. Heel even, alleen op het gras voor de deur en na een paar minuten weer terug. Dat ga ik elke dag even doen, zodat ze er alvast een beetje aan wennen. Als er echt mee gewandeld wordt, is een tuigje beter, want daar kun je dan een beetje aan trekken als ze niet mee willen lopen. Aan de halsband trekken is erg slecht voor hun nek, dus zelf gebruik ik de halsband alleen om even mee naar buiten te nemen voor het zindelijk maken.
Ze vonden er niet veel aan. Ayla zat steeds in het riempje te bijten en Job vond het allemaal maar eng. Murphy was de dapperste, maar rende gauw terug toen hij het wel had gezien.
Ze worden steeds brutaler en hun schijngevechten lijken echt niet op schijn. Ze gaan soms vreselijk tekeer, alsof ze middenin een slachtpartij zitten, maar ze bijten nooit door. Toch zijn die tandjes vlijmscherp en ze zijn al erg sterk. Met z’n drieen aan één kant van een stuk van een fleecedekentje hangen en Marley aan de andere kant levert ook een prachtig spektakel op. Ze krijsen woest en blijven echt hangen. Marley schudt zijn kop en ze vliegen door de tuin, woestelingen zijn het!
Ze hebben gisteren naast hun kant en klare vers vlees ook nog grote blokken lamshart op. Ik dacht dat ze er wel wat moeite mee zouden hebben, maar ik zette het bordje neer, draaide me even om en weg was het! Net piranha’s
