Onze eigen Marley is niet altijd een vanzelfsprekende keuze als dekreu voor mijn teefjes. Ik vind het ook belangrijk om de genen te spreiden; dat komt het ras ten goede. Hoe komt de keuze voor een bepaalde dekreu nu precies tot stand? Ik zal het in dit artikel proberen uit te leggen door mijn keuze voor Kees als dekreu voor Nola toe te lichten.
Mama Nola
In de eerste plaats moet de reu een goede kop hebben, met een behoorlijke snuit, open neusgaten en een langere schedel. Zo’n reu trekt altijd mijn aandacht. Dan kijk ik naar erfelijke aandoeningen waarop hij door middel van DNA tests op onderzocht is. Honden kunnen aan een erfelijke aandoening lijden (dan fok je er als het goed is niet mee), ze kunnen een aandoening in hun genen dragen of ze kunnen er helemaal vrij van zijn. Als een hond een gen draagt voor een erfelijke ziekte, heeft de hond er zelf geen last van, maar kan dit wel aan zijn nakomelingen doorgeven. Als twee ouderdieren bepaalde genen voor dezelfde erfelijke aandoening dragen, kunnen de nakomelingen aan die aandoening gaan lijden en dat willen we natuurlijk niet. Voor de Franse Bulldog zijn er redelijk wat DNA tests beschikbaar, helaas wel bij verschillende laboratoria die over de hele wereld verdeeld zitten. Nola is voor alles wat we kunnen testen vrij bevonden, op één ding na: ze draagt het gen voor Cystinuria Type 3, een vervelende ziekte die een soort blaasstenen veroorzaakt bij ongecastreerde reuen. Dat wil ik niet in mijn honden fokken, dus moest de reu in ieder geval vrij zijn van Cystinuria Type 3.
Dan zijn er natuurlijk de nodige medische onderzoeken die de reu (net als de teef) moet hebben gehad. Ik vraag ook altijd om de röntgenfoto’s van de wervelkolom en kijk naar de resultaten van de onderzoeken. Tenslotte is het karakter van de reu ook belangrijk. Al met al is het helemaal niet zo makkelijk om überhaupt een gezonde reu te vinden, dus met onzinnige dingen zoals een kleur of type vacht houd ik me dan ook niet bezig.
Terug naar Nola. Ik wilde dit keer een andere reu dan Marley gebruiken en aangezien ik wegens de toen geldende lockdown niet naar Duitsland kon, moest ik in Nederland op zoek gaan. Kees had al eerder mijn aandacht getrokken, maar was niet getest op Cystinuria. De rest zag er allemaal prima uit, dus heb de eigenaresse van Kees gevraagd of ze hem op Cystinuria wilde laten testen. Gelukkig was dit geen probleem en bleek hij vrij te zijn van dit gen. Super! Uiteraard kijk ik ook naar de achtergrond (stambomen) van de honden om uit te vogelen in hoeverre ze aan elkaar verwant zijn. Ook dit was voor deze twee in orde.
Kees is een langharige Franse Bulldog, een zogenaamde ‘Fluffy’. Het korthaar gen is dominant ten opzichte van het langhaar gen. Kort gezegd betekent dit dat je uit een zuivere korthaar (wordt ook wel homozygoot genoemd) nooit langharen kunt krijgen. Nola is o.a. bij Embark getest op heel veel dingen. Niet alleen erfelijke aandoeningen worden er getest, maar ook bepaalde uiterlijke kenmerken zoals bepaalde kleuren en vachttypen. In Nola’s rapport stond dat ze geen langhaargen draagt, dus ik ging ervan uit dat uit Nola nooit langharen geboren konden worden.
Papa Kees
Het is voor de liefhebbers heel lastig om Fluffy’s te fokken. Het gen is recessief en er zijn betrekkelijk weinig honden die het gen dragen. De keuze voor een bepaalde combi wordt hopelijk gebaseerd op gezondheid en vind er maar eens eentje die aan de eisen voldoet. Met de kleur blauw is dat eigenlijk net zo, maar daar lopen er intussen al heel wat van rond. Helaas is het een feit dat niet iedere fokker zijn selectie op gezondheid baseert, maar op uiterlijk. Ik heb daar al eerder dingen over geschreven.
Als dan de keuze is gevallen en de dekking heeft plaatsgevonden, kun je gaan dromen over welke kleurtjes de pups mogelijk zullen hebben. De eigenaresse van Kees zei tijdens de dekking dat hij blauw droeg, dus toen realiseerde ik me pas dat er dan mogelijk ook blauwe pups uit kunnen komen, want Nola is immers zelf blue fawn. Kees is red fawn, dus ik verwachtte redfawn en blue fawn pups. Allemaal kortharen uiteraard.
Op het moment dat ik dit schrijf, zijn de pups ruim 2 weken oud en de laatste dagen viel het me op dat sommige zo’n aparte vacht hebben. Lang nesthaar zeker.
Hmmm…..De expert op dit gebied, de eigenaresse van Kees, gevraagd en zij vindt ze ook wel erg ehm…fluffy. Ze vroeg waar Nola is getest en toen bleek er een andere test te zijn voor het langhaargen bij de Franse Bulldog, bij een ander laboratorium. Ik heb daar maar een testkitje besteld voor Nola, maar ik denk dat ik de uitslag wel weet…….
Vooral Jackie (groende bandje) heeft een superzacht vachtje en ze is net een teddybeertje. Heel bijzonder dit. Wordt vervolgd.
