De zevende week is aangebroken en met Dixie gaat het nog steeds prima. Ze eet elke dag keurig haar bakje vlees leeg, maar vist soms haar tabletje vitamine B12 met foliumzuur eruit en spuugt dat op de grond. Blijkbaar smaakt dat niet erg lekker, maar in een stukje kaas verstopt is ze het gauw vergeten. Ze loopt ook nog steeds dapper mee tijdens de wandelingen, alhoewel ze gisteren toch wel wat liep te hijgen af en toe.

Vorige week woog ze 12,9 kilo en was haar taille omvang 48 cm en haar borstomvang 57 cm. Vandaag woog ze 13 kilo, is haar taille omvang 48 cm en haar borstomvang 59 cm. Ik kan de pups nu steeds beter voelen bewegen.

Vandaag gaan we de werpkist tevoorschijn halen en in elkaar zetten. De eerste weken zal Dixie met haar baby’s in onze slaapkamer staan, maar de vorige keer wilde ze eigenlijk al snel liever bij mij zijn dan de hele dag met die levende zuignappen doorbrengen, dus telkens als ik even beneden was, stond ze bovenaan de trap te janken. Blijkbaar had ze genoeg van de rustige omgeving. Dixie is een echt mama’s kindje, want ‘s nachts wil ze ook bij mij zijn, zelfs als ze pups heeft. Voor mij worden dat een paar pittige weekjes, maar we krijgen er ongetwijfeld iets prachtigs voor terug.